De dames nemen mij mee naar de behandelkamer, ik moet me uitkleden en krijg een iniemini slipje en een operatiehemd aan. De verpleegkundige kletsen me door mijn zenuwen heen. Dan komen de noodzakelijke checks en krijg ik 2 paracetamol en een pilletje om rustig te worden. Er worden foto’s genomen van mijn benen. De verpleegkundige ziet mijn benen en zegt het heel toepasselijk; “het lijkt wel of er bij jouw benen iemand random met vet heeft gesmeten. Een kloddertje hier en een kloddertje daar”. En zo is het, er zit echt geen logica in de contouren en symmetrie van mijn benen… Om die benen nou op de foto te zetten is niet mijn favoriete bezigheid, maar wel noodzakelijk voor het vastleggen en vergelijken later.
Dokter Halk tekent de gebieden op mijn benen af, waar de liposuctie zal plaatsvinden. Deze keer betreft het de buitenkant en de helft van de achterkant van mijn bovenbenen, hier vallen ook de zgn zadeltassen onder. Ik mag op mijn buik op de behandeltafel gaan liggen, zodat de verpleegkundigen met kleine prikjes mijn huid kunnen verdoven. En dan kan het beginnen, ze sluiten de kleine naaldjes met de zakken verdovende vloeistof op mijn benen aan. Er gaat wel 9 liter vloeistof in mijn benen! Dat vullen van mijn benen is een bizar gevoel, je voelt je benen zwellen, maar het doet totaal geen pijn. Omdraaien is heel raar met die 2x zo dikke bovenbenen die je niet voelt. Als alle vloeistof erin zit moet die vloeistof minimaal een half uur inwerken en krijg ik een kopje thee en een warmtedekentje.
En dan gaat dokter Halk aan de slag. Met een vibrerende canule start ze de liposuctie. Tuurlijk voel je wat geduw en getrek, maar pijn doet het niet. Er wordt mij een paar keer gevraagd om van houding te veranderen en ook om te gaan staan. En dan is het klaar!
Mijn benen worden helemaal ingepakt in lekmateriaal en ik krijg een compressiepak aan. Na een kopje thee en een boterham, ga ik om 12 uur weer naar huis. Ik voel me blij en opgelucht, het is me echt enorm meegevallen!
Volgende blog, het herstel.